Na een drukke week had ik zaterdag nog een vrijgezellendag in Utrecht. Hartstikke leuk, de halve dag door Utrecht gelopen. Toen ik 's avonds thuiskwam, ontdekten we dat mijn vliezen al gebroken waren. Zogenaamde 'hoog gebroken vliezen'. Foto rechts: 7,5 maand zwanger
De volgende ochtend kwam de verloskundige, diezelfde middag gingen we naar het ziekenhuis. We mochten nog een nacht thuis afwachten. De ochtend erna had ik 3 centimeter ontsluiting. Dat is niet voldoende dus: een infuus, ik werd ingeleid. En dat was geen pretje. tot dan toe waren de weeën easy geweest, geen centje pijn, maar toen kwamen ze in alle hevingheid over me heen. Na 3 uur 5 centimeter ontsluiting, toen was duidelijk dat ik dit niet vol zou houden. Hoera voor de huidige medische wereld: ik kreeg meteen een ruggeprik! Uiteindelijk dus toch een makkelijke bevalling gehad voor mijn gevoel!
Om 18.41 uur werd Tom geboren en hij werd meteen bij mij op de borst gelegd. Wat een geweldig gevoel was dat! Ons eigen kindje! Na controle door eerst de verloskundige en later de kinderarts (in verband met de langdurig gebroken vliezen was er verhoogd risico 
op infecties voor onze Tom) bleek hij helemaal gezond te zijn. Dat is natuurlijk geweldig. Omdat ik borstvoeding wilde gaan geven, werd Tom ook meteen aan de borst gelegd, ook dat ging meteen goed. Wat wonderlijk toch allemaal. Wat er in zo'n eerste uur allemaal gebeurt, is nogal overweldigend.
Een complicatie na de geboorte was dat de placenta niet loskwam. Dus na heel wat duw en trekwerk was ik erg veel bloed verloren en kwam er alweer een andere arts kijken. Die besloot dat ik naar de o.k. moest om de placenta operatief te laten verwijderen; dus onder volledige narcose.
Toen ik bijkwam werd ik naar de kraamafdeling gereden. En daar kreeg ik Tom weer in mijn armen. Ik was natuurlijk erg suf, weet ook niet alles meer precies. Maar wel dat de kamer al meteen vol met bezoek was: ons mam en Han, ons pap, Paula (Teun zijn moeder), ons Imke en ons Niek. En natuurlijk Teun, niet te vergeten, die me de hele dag tijdens de bevalling had gesteund!
Teun mocht 's nachts niet in het ziekenhuis blijven, dus hij ging naar huis. Moeder en kind bleven in het ziekenhuis. 's Nachts bijna niet geslapen natuurlijk! Op een gegeven
moment hebben ze Tom naar een ander kamertje gereden zodat ik een beetje kon slapen, ik had al een paar nachten erg slecht geslapen; vooral zaterdag en zondagnacht bijna geen slaap gehad natuurlijk! Maar rustig slapen zat er niet in: ik was te vol van het mannneke. Gelukkig brachten ze hem om 7am weer bij mij, zodat ik hem weer kon bewonderen!
De volgende ochtend kwam de verloskundige, diezelfde middag gingen we naar het ziekenhuis. We mochten nog een nacht thuis afwachten. De ochtend erna had ik 3 centimeter ontsluiting. Dat is niet voldoende dus: een infuus, ik werd ingeleid. En dat was geen pretje. tot dan toe waren de weeën easy geweest, geen centje pijn, maar toen kwamen ze in alle hevingheid over me heen. Na 3 uur 5 centimeter ontsluiting, toen was duidelijk dat ik dit niet vol zou houden. Hoera voor de huidige medische wereld: ik kreeg meteen een ruggeprik! Uiteindelijk dus toch een makkelijke bevalling gehad voor mijn gevoel!
Om 18.41 uur werd Tom geboren en hij werd meteen bij mij op de borst gelegd. Wat een geweldig gevoel was dat! Ons eigen kindje! Na controle door eerst de verloskundige en later de kinderarts (in verband met de langdurig gebroken vliezen was er verhoogd risico 
op infecties voor onze Tom) bleek hij helemaal gezond te zijn. Dat is natuurlijk geweldig. Omdat ik borstvoeding wilde gaan geven, werd Tom ook meteen aan de borst gelegd, ook dat ging meteen goed. Wat wonderlijk toch allemaal. Wat er in zo'n eerste uur allemaal gebeurt, is nogal overweldigend.Een complicatie na de geboorte was dat de placenta niet loskwam. Dus na heel wat duw en trekwerk was ik erg veel bloed verloren en kwam er alweer een andere arts kijken. Die besloot dat ik naar de o.k. moest om de placenta operatief te laten verwijderen; dus onder volledige narcose.
Toen ik bijkwam werd ik naar de kraamafdeling gereden. En daar kreeg ik Tom weer in mijn armen. Ik was natuurlijk erg suf, weet ook niet alles meer precies. Maar wel dat de kamer al meteen vol met bezoek was: ons mam en Han, ons pap, Paula (Teun zijn moeder), ons Imke en ons Niek. En natuurlijk Teun, niet te vergeten, die me de hele dag tijdens de bevalling had gesteund!Teun mocht 's nachts niet in het ziekenhuis blijven, dus hij ging naar huis. Moeder en kind bleven in het ziekenhuis. 's Nachts bijna niet geslapen natuurlijk! Op een gegeven
moment hebben ze Tom naar een ander kamertje gereden zodat ik een beetje kon slapen, ik had al een paar nachten erg slecht geslapen; vooral zaterdag en zondagnacht bijna geen slaap gehad natuurlijk! Maar rustig slapen zat er niet in: ik was te vol van het mannneke. Gelukkig brachten ze hem om 7am weer bij mij, zodat ik hem weer kon bewonderen!
Hoi Elke, en Teun en Tom,
BeantwoordenVerwijderenHoe herkenbaar deze bevalling. Na een heel gemakkelijke zwangerschap een heel zware bevalling. Maar ja, als je dan de kleine spruit in je handen hebt, dan......
groetjes en tot zeer binnenkort
ilse